Floyd Landis: poor bastard…

Floyd Landis blijkt bijna blut te zijn. De vorig jaar enige weken gevierde wielrenner moet al zijn spaarcentjes aanwenden voor de juridische rompslomp omtrent zijn verdacht ruikende plasje. Een tranentrekkend verhaal, maar wie heeft nu echt medelijden met hem?

OK…ik dus. Het gaat me hier niet eens om de schuldvraag of om het interessante vraagstuk hoe slecht het nu eigenlijk is doping te gebruiken. Nee deze man, doping of geen doping, blijft een mens, en hoe moet hij zich nu voelen? Jarenlang heeft hij opgekeken naar befaamde tourwinnaars, voor zijn generatie met name Lance Armstrong, Jan Ullrich, Bjarne Riis en Miguel Indurain. Bijna bereikte hij dit heldendom gedurende de tour, tot één slechte dag hem nekte. Heeft hij toen oliedom een verboden middel gebruikt dat hem niet eens kon helpen of is hij genaaid? Praktisch niemand gelooft hem en sindsdien is hij in een emotionele achtbaan terechtgekomen. Van het podium in Parijs naar een zelfmoord in zijn familie en een advocatenkantoor.

Dit gun ik niemand. En het liefst zou ik hem aanraden overal mee te stoppen, zich terug te trekken en een gewoon bestaan te gaan leiden. Maar dat zal niet lukken, daarvoor zit de trots van de topsporter hem in de weg. Dus daarom mijn voorstel: laat hem gewoon die gele trui houden. Waarom hij niet en al die andere gedrogeerde helden de afgelopen tientallen jaren wel. Geef hem het geel en laten we verder gaan met de verjonging en ontdoping van het wielrennen!